Εικόνες από τον Πειραιά 1950 – 1970 , πρόσωπα σκυθρωπά πικραμένα και απογοητευμένα , σε μια μεταπολεμική Ελλάδα έρμαιο ξένων και ντόπιων συμφερόντων , πείνα και δυστυχία , επιβιβάζονται στο όνειρο , με την κρυφή ελπίδα μιας καλύτερης ζωής κυρίως για τα παιδιά τους . Άνθρωποι στην πλειονότητα αμόρφωτοι με λιγοστά υπάρχοντα , και όνειρα πολλά , με τη γεύση πικρή από μια πατρίδα η οποία τους πρόδωσε , ανίκανη να τους κρατήσει στην αγκαλιά της .
Έλληνες στην ψυχή και την καρδιά , που πολέμησαν που έχασαν δικούς τους , που μόχθησαν που απώλεσαν περιουσίες , πήραν το δρόμο της ξενιτιάς . Αυστραλία , Αμερική , Καναδάς , Γερμανία και όχι μόνο , τί σημασία είχε , απογοήτευση και πόνος για όσους έφευγαν , για όσους έμειναν , ποιός ξέρει , εργάτες κυρίως προς άγνωστες πατρίδες… Και να που τα κατάφεραν…. Σπούδασαν , δούλεψαν , έζησαν δύσκολα , αλλά άξιζε τον κόπο . Αναρριχήθηκαν στις τοπικές τους κοινωνίες έγιναν δάσκαλοι , τεχνικοί , επιστήμονες , ελεύθεροι επαγγελματίες , ακόμα και πολιτικοί .
Όσοι τελικά έμειναν στην Ελλάδα , έζησαν δύσκολα , φτωχικά , έκαναν κάθε είδους δουλειά , προσπάθησαν και μόχθησαν μα μάταια…. Ψευδαίσθηση τα όσα βίωσαν . Σύρθηκαν και χειραγωγήθηκαν από ανίερους πολιτικάντηδες και όχι μόνο . Πριν , κατά τη διάρκεια , αλλά κυρίως μετά τη μεταπολίτευση δεξιοί , σοσιαλιστές , και δήθεν αριστεροί , αναρριχήθηκαν σε θέσεις κυβερνητικές , σε υπηρεσίες και οργανισμούς , στην τοπική αυτοδιοίκηση , διεισδύοντας στην εκπαίδευση , το στρατό , σε όλες τις δομές του κράτους και της κοινωνίας . Παράσιτα που δημιούργησαν ένα τεράστιο φαύλο κύκλο διαφθοράς και σηψαιμίας , ένα κράτος πελατειακό , υπέρμαχος της συνδιαλλαγής , του ρουσφετιού και της μιζέριας . Παρασυρμένοι από τα δάνεια , το μαύρο χρήμα και τα κοινοτικά κονδύλια , ξέχασαν το συνάνθρωπό τους και έγιναν αρπακτικά , βουτηγμένοι στη ρουφιανιά το δήθεν συνδικαλισμό και το παραεμπόριο , αλλοτρίωσαν τελικά όλο το έθνος .
Τι κρίμα….! Έπρεπε να γνωρίζουν πως κάποια μέρα τα έτοιμα τελειώνουν , πως το ξένο χρήμα και τα δανεικά θα είχαν ένα τέλος , και πως χωρίς να το θελήσουν έγιναν “ δολοφόνοι “ των παιδιών τους… Η τωρινή γενιά είναι η πιο δυστυχισμένη που υπήρξε ποτέ , γιατί απλά προδόθηκε και καταδικάστηκε από τις λαθεμένες επιλογές των ίδιων των γονιών της .
Ανίκανοι να αποδεχθούμε τα δικά μας λάθη , επιρρίπτουμε ευθύνες στους πολιτικούς που μας κυβέρνησαν , στο ΝΑΤΟ και την Ευρωζώνη , στις ξένες τράπεζες και οργανισμούς , σε διεθνή κέντρα εξουσίας , στη μοίρα και την κακοτυχία μας , αλλά ουδέποτε στον εαυτό μας .
Ακόμα και τώρα 8 χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης , συντηρούμε ένα κράτος πελατειακό , αυτοσκοπός μας μια θέση στο δημόσιο , σε μια υπηρεσία , αδιαφορούμε για το σύνολο , μόνοι μας στο μικρόκοσμό μας . Τι μιζέρια… ο λόγος που κάποτε οι ομογενείς κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να μεγαλουργήσουν , ήταν απλός . Άνθρωποι χωρίς δεύτερες σκέψεις , αγνοί , με όρεξη για ζωή , υπήρξαν μια κοινότητα , μια γροθιά , γνήσιοι πατριώτες , με φρόνημα υψηλό , υπερηφάνεια και αγάπη μέσα τους ! Ήθελαν να δημιουργήσουν ό χι να καταστρέψουν .
Και να μαστέ τώρα εδώ…. “ κρεμασμένοι “ ξανά στα κάγκελα λιμανιών και αεροδρομίων , να αποχαιρετούμε και πάλι μια γενιά που φεύγει , που εγκαταλείπει ακόμα μια φορά την χώρα που την πρόδωσε , τους ίδιους τους γονείς της , που αρρωστημένα συντηρούν το σάπιο σύστημα , και επιμένουν να κρατάνε στη ζωή ένα κόσμο που έχει πεθάνει προ πολλού …Όχι εργάτες πια , αλλά γιατροί , πολιτικοί μηχανικοί , φυσικοί και μαθηματικοί , καθηγητές , επιστήμονες κάθε ειδικότητας , αλλά και πάλι μετανάστες….
Καταδικασμένοι να ζήσουμε ξανά την ίδια ιστορία , ανίκανοι να μάθουμε από τα λάθη μας , να διδαχθούμε από το παρελθόν μας , προσμένοντας καρτερικά το τέλος μας…….. αν δεν αλλάξουμε σύντομα μέσα μας , το τέλος έφτασε…!
Βασίλειος Ζιώγας
